Awak ingat lagi tak?
Awak melamar kita di taman. Tapi kita tolak. Siap cakap lagi, kita bencikan awak.
Kita pergi macam tu je dari awak. Kita buat muka selamba je, muka tak bersalah. Kita marah awak.
Tapi awak tak tau, kita pergi tu dengan titisan air mata. Kita pergi dalam keadaan terluka, awak. Kita mintak maaf. Kita terpaksa lukakan hati awak. Kita betul-betul mintak maaf.
Kita buat semua tu sebab kawan kita pun sukakan awak. Kita tak nak ganggu dan rampas awak daripada dia. Walaupun hati kita pun terluka. Kita terpaksa, wak.
Sejak hari tu, kita selalu sibukkan diri. Tak ada kerja pun, kita buat-buat ada kerja. Kita tak nak ingat kat awak lagi.
Tapi, dalam tak sedar, sebenarnya, kita sendiri rindukan awak. Tiap malam, kita tulis pasal awak dalam diari kita. Nak buat macam mana, dah memang kita rindu.
Tiap malam jugak kita tidur dengan air mata. Air mata tak pernah pun berhenti bila ingatkan awak. Tak sangka pulak roomate kita nampak dah perhatikan tiap gerak geri kita.
Dan, satu hari, roomate kita curik diari kita, and then bagi kat awak. Masa tu, awak start tahu yang kita ada perasaan pada awak. Awak menangis baca diari kita.
Esoknya, awak melamar kita balik. Kali ni, awak tak bagi bunga, tapi bagi cincin sebab awak cakap awak nak jadikan kita teman hidup awak sampai syurga. Kita terharu, tapi kita masih ingat pada kawan kita tu. Awak pujuk kita.
Dan akhirnya, kita terima cinta awak. Sebab kita tak boleh tipu rasa hati kita yang kita memang cintakan awak sangat-sangat. Dengan air mata, kita terima cincin awak tu.
Dan hari ni adalah kemuncaknya, bila kita selamat di akad nikah. Terima kasih, wak. Sebab sedia tunggu kita, walaupun kita pernah lukakan awak.
p/s: cinta ialah, bila kau melukakan dia, tapi dia masih boleh terima kau. Sebab apa? Sebab dia tau, setiap yang kurang pasti ada lebihnya,!
No comments:
Post a Comment